“நீ வரைஞ்ச அந்த முகம் இல்லாத ஓவியத்தை இன்விட்டேஷன் போல போட்டு என் மனைவியை ஓக்கப் போகும் அந்த மூன்றாவது நபர் யார்னு ஒரு கேள்வியையும் வச்சோம்னா..வர்ரவங்க நாமளா இருக்கமாட்டோமான்னு த்ரில்லிங்கா வருவாங்கல்ல…”
“ரதிஈஈஈஈ.. நீ எங்கேயோ போயிட்டே! அப்புறம் நான் அழைக்கிறதைவிட, ‘என் கணவர் விருப்பப்படி என்னை ஓக்கப் போகும் அந்த நபர் யார்? அது ஏன் நீங்களாக இருக்கக் கூடாது,’ ன்னு போட்டு அந்த இன்விட்டேஷனையும் நீயே அவங்க கையிலே கொண்டு நேரே கொடுத்தா எப்படி இருக்கும்..?”
இருவரும் ஒப்புக் கொண்டு இன்விடேஷன் தயார் செய்ய ஆரம்பித்தோம். அப்புறம் நிகழ்ச்சி எப்படி இருக்க வேண்டும் என இரவு முழுவதும் டிஸ்கஸ் செய்தோம். குழந்தைகளை நண்பர் ஒருவரின் வீட்டில் விட்டுவிடுவதாக முகிலன் கூறினான். அடுத்த வாரம் சனியன்று மாலை வைத்துக் கொள்வது என முடிவாயிற்று. மறு நாள் காலை ஞாயிற்றுக்கிழமை சாயந்தரம் முகிலன் வரைந்து கொடுத்த இன்விடேஷனை எடுத்துக் கொண்டு மாமனாரிடம் சென்றேன். மாமனாரிடம் கொடுக்க அவர் அதைப் படித்து ஆனந்தம் அடைந்தார். ம்ம்ம்ஹும்.அந்த மூணாவது ஆளா யாருக்கு வாய்ப்பு கிடைக்குமோ என பெருமூச்சு விட்டார்.
“அது ஏன் மாமா நீங்களா இருக்கக் கூடாது?”
“அது எப்படிம்மா? முகிலன் இந்த கிழவனோட .. அதுவும் சொந்த அப்பன் கூட இதெல்லாம் பண்ணுவானா? அதுனாலே அது நான் நிச்சயமா இல்லை! ஏதோ குலுக்கல் முறைன்னு சொல்லியிருந்தான்னா எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்குமான்னு பார்த்திருக்கலாம்.”
“அதனாலே என்ன மாமா நானே என்னை உங்களுக்கு தர தயாரா இருக்கும் போது எதுக்கு இதெல்லாம்.”
“அதுவும் சரிதான்மா.!” என்றபடியே இன்விடேஷனில் இருந்த என் படத்தை முத்தமிட்டார்.
அப்பாவிடமும் ஒரு இன்விடேஷனை கொடுக்க அருகிலிருந்த லக்ஷ்மி அப்பாவின் முதுகில் தன் முலைகளை அழுத்திக் கொண்டு அப்பாவின் பின்னாலிருந்து ஆவலுடன் எட்டிப் பார்த்து இன்விடேஷனைப் படித்தாள்.
“ஏன்மா இதெல்லாம் வேணுமாம்மா! எல்லாரையும் கூப்பிட்டு குடும்ப மானத்தை காத்திலே பறக்க விட்டுறாதேம்மா!” என வருத்தப்பட்டார்.
ஆனால் லக்ஷ்மியோ அப்பாவிடமிருந்து இன்விட்டேஷனைப் பிடுங்கி முழுவதும் படித்துவிட்டு, வானத்துக்கும் பூமிக்குமாக குதித்தாள். “சூப்பர் ஐடியாக்கா! உன் ஃப்ரெண்ட்ஸ்.. மாமா ஃப்ரெண்ட்ஸ் எல்லாரையும் கூப்பிடுவியா?” என ஆவலுடன் கேட்டாள். நான் சிரித்துக் கொண்டே, “ரொம்ப ரொம்ப லிமிட்டெட் ஆளுங்களுக்கு மட்டும்தான். அத்தோட அவங்க எல்லாம் நமக்கு ஒருவழிலே சொந்தம்தான், நீ பாட்டுக்கு உன் ஃப்ரெண்ட்ஸ் யாரையாவது கூட்டிக்கிட்டு வந்திடாதே,” என்றேன்.
அவள் முகம் ஃபியூஸ் போன பல்ப் போலானது. “போக்கா! நிறைய வெளி ஆளுங்க இருந்தாதான் நல்லா களை கட்டும்,” என்று வருந்தியபடியே சென்றாள்.
அன்று மாலையே டேனியலுக்கு போன் செய்துவிட்டு சென்றேன். அங்கு போனதும் டேனியலும் பூர்ணிமாவும் என்னை ஆவலுடன் வரவேற்றனர். பூர்ணிமா தனி ஷோஃபாவில் அமர, டேனியல் அங்கிருந்த இரட்டை ஷோஃபாவில் அமர்ந்தான். நானும் வேறு வழியின்றி அவன்ருகில் இருந்த இடத்தில் அமர்ந்தேன்.
“வாங்க ரதி! இங்கிருந்து போனதும் நீங்க அப்புறம் எனக்கு போன் செய்து கூட பேசலியே! உங்களுக்கு என் மேலே எதுவும் கோபமோன்னு நினைச்சேன்.”
“ஆமாக்கா இவர் கூட ரொம்ப வருத்தப்பட்டுக்கிட்டே இருந்தாரு. என்னோட அண்ணனும் வந்ததுனாலே நீங்க ரொம்ப கோபமாயிட்டீங்க போலிருக்குன்னு சொல்லி சொல்லி புலம்பிக்கிட்டேயிருந்தார்.”
“ச்சீ அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே. சொல்லப் போனா அன்னைக்கு நான் ரொம்ப ரசிச்சேன். இதெல்லாம் எனக்கு ரொம்ப புதுசா இருந்துச்சு. என் கணவரோட கலந்துக்க முடியாம போச்சேன்னு வருத்தமா இருந்துச்சு.”
நான் என் கைப்பையிலிருந்து இன்விட்டேஷனை எடுத்து நீட்ட, “என்ன ரதி பொண்ணு எதுவும் வயசுக்கு வந்துட்டாளா? இன்விட்டேஷன் எல்லாம் கொடுக்கிறீங்க என்று அதை பிரித்தவன் அப்படியே அசந்து போனான்.”
அவன் முகத்தில் தோன்றிய மாறுதலைக் கண்ட பூர்ணிமா, “என்னங்க அது அப்படி பார்க்கிறீங்க?” என்று இன்விட்டேஷனை அவனிடமிருந்து பிடுங்கி பார்த்தவள் ஆ..வென வாயைப் பிளந்தாள்.
“ஓஓஓஓ..very nice,” என்றவள் தன் இடத்திலிருந்து எழுந்து என்னை அணைத்து முத்தமிட்டாள்.
“ரதி அந்த மூணாவது ஆளை நீங்க செலக்ட் பண்ணிட்டீங்களா?” என்றான் டேனியல் ஆவலுடன்.
“நான் இல்லை என் ஹஸ்பென்ட்தான் செலக்ட் பண்ணியிருக்கார்.”
“அது நான் தானே?” என்றான் ஆவலுடன்.
“அது யார்னு எனக்கே தெரியாது. நீங்களே நேரே வந்து தெரிஞ்சுக்கோங்க,”
“ரதி நீங்க உம்முனு சொன்னீங்கன்னா நாம இப்பவே இங்கேயே கச்சேரியை வச்சுக்கலாம்,” என்று கூறி ஷோஃபாவில் அமார்ந்திருந்த என்னை அணைத்தான்.
“ஐயோ விடுங்க டேனியல். அவரோட சேர்ந்து வரும் போது ஒரு நாள் வச்சுக்கலாம். அவருக்கு தெரியாம நான் எதுவும் செய்ய மாட்டேன்,” என அவன் கைகளை விலக்கிவிட்டேன். அவன் முகத்தில் தோன்றிய ஏமாற்றத்தைப் பார்த்த எனக்கு ஒரு மாதிரியாக சங்கடமாக இருந்தது.
முல்லையின் வீட்டில் முல்லையும் தீபக்கும் மட்டுமே இருந்தனர். தீபக் முல்லையை அணைத்துக் கொண்டு என் எதிரில் அமர்ந்திருந்தான். “என்ன தீபக் எக்சாம் எல்லாம் முடிஞ்சுதா. நல்லா எழுதியிருக்கியா?” என்றேன்.
“ம்ம்ம்.நல்லா எழுதியிருக்கேன் அத்தை,” என்றான்
“வீட்டுலே இருக்கும் போது அம்மா முந்தானையைப் பிடிச்சுக்கிட்டேதான் இருப்பியா?”
“பாருங்க அண்ணி! சொன்னாலும் கேக்க மாட்டேங்கிறான்,” என அவள் சொல்ல அவன் அவளை மேலும் தன்னுடன் இறுக்கி அவள் முலைகளில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக் கொண்டான்.
நான் சிரித்துக் கொண்டே இன்விடேஷனை நீட்ட பிரித்து பார்த்த முல்லை அதிர்ந்து மீண்டும் இன்விடேஷனை கவருக்குள் திணித்தாள். “அண்ணி என்ன இது?” என்றாள்.
“நீ, உன் வீட்டுக்காரர்..” என கூறி சற்று இடைவெளிவிட்டு, “என் மருமகனையும் கண்டிப்பா கூட்டிட்டு வரணும்,” என்றேன்.
“அவன் சின்ன பையன் அவனெல்லாம் வேணாம்.”
“அவனா சின்ன பையன்? அவன் உங்கிட்டே என்னென்ன சேட்டையெல்லாம் பண்ணுவான்னு எனக்கு தெரியும். சத்தம் போடாம அவனையும் கூட்டிட்டு வா.”
“அண்ணி அப்பா இருப்பாரா?”
“ஆமா அவர் இருந்தா என்ன? உனக்கு அவரை தெரியாதா?” முல்லை சற்று நேரம் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.
நான் அவள் நாடியைப் பிடித்து தூக்கி, “எனக்கு A to Z எல்லாம் தெரியும். கவலைப்படாம வா,” என்றேன். அவள் சிரித்துக் கொண்டே, “ஓக்கே அண்ணி! இன்னிக்கே அவருக்கு போன் பண்ணி சொல்லிடறேன். இந்த மாதிரி விஷயம்னா அவர் உடனே ஓடி வந்துடுவாரு,” என சிரித்தபடியே சொல்ல நான் அவளை அணைத்து முத்தமிட்டு கிளம்பினேன்.
நான் மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தேன். என் கணவரும் என் மாமானாரும் அனைவரின் முன்பும் ஓப்பதை என் மனக் கண்ணில் கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஸ்கூலிலும் நான் அவ்வப்போது சிரிப்பதைக் கண்ட சக ஆசிரியர்கள் என்னை ஒருமாதிரியாக பார்த்தனர். நான் ஒவ்வொரு நாளாக கவுன்டவுன் பண்ணிக் கொண்டிருந்தேன்.
சனிக் கிழமை அதிகாலை நாலு மணிக்கே எழுந்துவிட்டேன். இன்று மாலை நடக்கப் போகும் நிகழ்ச்சியை எண்ணி எண்ணி என் மனம் உவகை கொண்டது. கடைசியில் நான் எதிர்பார்த்த அந்த நாளும் வந்துவிட்டது என மகிழ்ச்சியுடன் பாட்டு ஒன்றை முணுமுணுத்துக் கொண்டே காஃபி போடுவதற்காக அடுப்பை பற்றவைக்க முயற்சித்த சமயம் காலிங்க் பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. யார் இந்த நேரத்தில் என மனக்குழப்பத்துடன் சென்று கதவை திறந்தேன். அங்கு எனது பாசத்தம்பி பாலு தன் குடும்பத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அம்மாவும் உடனிருந்தாள். மற்ற சமயமாக இருந்தால் இந்நேரம் சந்தோஷத்தில் அவனைக் கட்டிப் பிடித்து கொண்டாடியிருப்பேன். ஆனால் இன்றோ எனக்கு இவர்களை யார் இப்ப வர சொன்னது என வெறுப்புதான் வந்தது. எனினும் முகத்தில் சிரிப்பை வரவழைத்துக் கொண்டு அவர்களை வரவேற்றேன்.
